Wybrancy

Hanyou

To opowiadani napisałam jakieś dwa lata temu. Było już na blogu,ale dla tych,którzy go nie czytali wrzucam go. Uważam,że jest dobre. Więc miłego czytania...

Zapadł zmrok, było ciemno na dworze jak na tę porę roku... Zaparzył kawę i usiadł przy stole w jadalni. Słyszał jak ktoś zmierza do drzwi...

* * *

Kim jestem pytasz. Marną istotą, jedną z wielu... Czy aby na pewno tak myślisz? Czy Ty tak to czujesz? Sam nie wiem... Jestem do niczego... wszystko nie jest tak jak powinno, wszystko jest inne, a my to znaczy ja żyję dalej, żyję by dalej brnąć w ten pozbawiony szczęścia świat....
Pytasz czy jestem szczęśliwy? Odpowiem: czasami.
Pytasz kiedy? Odpowiadam : będąc sam ze swymi myślami.
Dziwne ¿ , a jednak prawdziwe, przynajmniej dla mnie, ja tak to czuję. Czemu? Kolejny raz zadajesz pytanie... Bo wtedy... Co wtedy? Nie wiem, nie ma dobrego określenia na to co obrazuje co odczuwam! Mieliśmy rozmawiać o tym kim jesteś!
Kim jestem? Czy to ważne? Chyba ważną sprawą jest poznanie siebie. Nie liczy się to, że żyję? Że jestem? Dla wielu tak... ale czy dla Ciebie? Czy wystarczy Ci to, ta odpowiedź? Nie! Czemu, czemu nie? Bo chcę wiedzieć kim jestem dla siebie! Trudno to określić jeśli nie wiesz co czujesz będąc pogrążonym w swych myślach... Tak, wiem, ale chcę spróbować mimo to... Nie wiesz czy to szczęście, co czujesz wtedy?
Satysfakcję... tak, czuję Ją, bo wiem, że to potrafię dobrze, że nikt mnie nie wyśmieje, że robię to źle... Czujesz ją, bo nikt nie mówi Ci jak masz to robić, nikt Ci tego nie powiedział, samemu to odkrywasz, samemu doświadczasz... Nikt za to nie potępia, bo każdy się tego uczy sam. A jednak to też jest potępiane, uważane za marnotrawstwo! Czy poznawanie siebie można nazwać stratą czasu? Wielu ludzi tak uważa... Tak naprawdę to ciężka praca, najcięższa ze wszystkich mi znanych... Czemu tak jest? Czemu ludzie tak to widzą? Boją się tego co mogą poznać, boją się podjąć tego wysiłku, boją się znienawidzenia siebie... Wolą żyć dla myśli, że jeśli się urodzili to przejście przez to życie jest najważniejsze... A my chcemy żyć do odkrycia własnego Ja!!! Szukamy siebie wewnątrz, ciężko do tego dojść. Czasami rozważania na niewiele się zdają, często opinia innych żyjących nadaje właśnie tor naszym poszukiwaniom. Więc kim jestem? Szukanie i czas... Czas często się kończy w bardzo nieodpowiednim momencie, wtedy gdy próbujemy ( zaczynamy ) szukać siebie, lecz już jest za późno! Więc zacznij już teraz, zmuś się do tego! Czy będzie to bolesne? Często nawet bardzo bolesne jest poznanie samego siebie, często ból jest nie do zniesienia. Innym zaś razem odkrywamy samo szczęście, którego dotychczas nie zaznaliśmy, warto się przekonać!
Kim jestem? Zagadką do odgadnięcia... Nie możemy jednak dać się odkryć innym zanim sami tego nie dokonamy. Często inni właśnie myślą, że poznali Cię tak dobrze jak siebie... I mają rację. Jak to? Nie wiedzą o sobie nic, a tym bardziej nie wiedzą nic o Tobie. Nie mówi się, że poznało się kogoś jeśli samemu nie jest się pewnym siebie. Odkrycie swego „ JA” daje przepustkę do odkrycia innych, to znaczy nie w dosłownym znaczeniu tego słowa. Możemy pomóc innym w tym przedsięwzięciu.
Kim jestem? Odkrywcą... szukanie skarbów jest niczym w porównaniu z skarbem jaki znajdziesz poznając siebie. Nie ma większego bogactwa od poznania prawdy kim jesteśmy!
Kim jestem? Największą miłością dla osoby, która naprawdę nas rozumie i my staramy się zrozumieć ją. Ona pomoże nam w tej ciężkiej próbie, my mamy za zadanie pomóc jej. Dla siebie również jesteśmy miłością. Kim byśmy byli nie kochając siebie! ¿ Kim? Nie wiem, pewnie czymś gorszym od innych istot żyjących na tej planecie.
Kim jestem? Dzieckiem, bezbronnym dzieciakiem, który zgubił swą mamę w wielkim mieście. Przepełnione jest ono dla nas nieznanym! Poznajemy je powoli. Ludzie nas otaczający na początku są wrodzy, dopiero gdy ich do siebie przyzwyczaimy są dobrzy, potrafią podzielić się z nami częścią ich miłości.
Kim jestem? Odwagą! Potrafisz zmusić się do odkrycia siebie. Chcesz to zrobić!? Chcę! Więc jesteś odważnym człowiekiem! Odwaga pogania Cię, nawet gdybyś odkrył tylko ból... Człowieku? Tak... człowieku...
Kim jestem? Szczerością! Czemu? Ponieważ nie chcesz się oszukiwać, chcesz poznać prawdziwe swe oblicze kryjące się gdzieś głęboko. Nie chcesz słuchać innych na Twój temat. Jak już wspomniałem jest to pomocne, owszem, ale tylko gdy samemu to rozważysz. Bądź szczery wobec siebie człowieku! Jestem człowiekiem? Będziesz nim tak naprawdę gdy poznasz siebie, teraz jesteś zarysem... Konturą? Tak... właśnie tak! Czy ból, który się odkryje, może zabić? Tak, ale tylko wtedy gdy nie będziemy potrafili pogodzić się z samym sobą... Gdy zaakceptujemy siebie takimi jakimi jesteśmy naprawdę, nikt nie umrze przedwcześnie.
Czyli kim jestem? Siłą! Siłą? Tak, dlatego, że chcesz poznać ból i przyjąć go na siebie i zrozumieć.
Kim jestem? Filozofem... Naprawdę? Tak... jesteś nim, bo zastanawiasz się nad sensem istnienia na tej planecie, zastanawiasz się nas sobą! Chcesz odkryć jedno z najcięższych zagadnień. Jedno? Tak... drugim jest śmierć, ale nie mówmy o niej. To nie jest tematem naszego rozważania. Mamy mówić o Tobie, o istocie żywej.
Kim jestem? Jesteś rzeką! Silny i rwący. Biegniesz ku swemu ujściu, lecz gdy Twój początek, Twoja siła zasilająca się skończy, wyschnie, to cały jesteś do niczego. Będziesz wysychał po kawałku, aż cały znikniesz... Nie strać swego zasilania. Zasilania? Tak nazwałem Twoją wolę do odnalezienia siebie!
Kim jeszcze jestem? Teraz ja zadam pytanie :
Czy zauważyłeś coś dziwnego? Tak, chyba tak... A więc? Gdyby wszyscy ludzie zaczęli szukać siebie byli by odważni, silni, miłosierni... To jaki z tego wniosek? Wszyscy byli by tacy sami. A co by ich różniło? To co znaleźliby na końcu. Każdy miałby inne prawdziwe „JA”! No brawo. Wiec po co w ogóle mi to mówisz? Bo te cechy doprowadzą Cię do tego celu, który sobie wymierzyłeś! Więc nie odpowiesz na pytanie, na moje pytanie Kim Jestem? Nie! Nie potrafię, każdy sam musi do tego dojść!

* * *

Siedział tak jeszcze długo, w końcu wstał i odszedł od stołu... Zostawił po sobie tylko nie zasunięte krzesło i niedopity kubek z kawą. Udał się do salonu skąd dochodził głos dzwoniącego telefonu, odebrał...

- Czemu nie wpuściłeś mnie do domu, przecież się umówiliśmy............

Zeir4m

tak myslalem ze on sam ze soba gada ;p i czasem nie wiedzialem kiedy pytanie sie konczy

Hanyou

nie wiedziałes ze on sam ze soba gada. ! pfft

Zeir4m

pomyslalem tak, ale bardziej sie skupialem zeby rozroznic pytania i odp ;p

Shayla · Gość

Bardzo... Głębokie. Aż się sobie dziwię że zrozumiałam^^''
Dobra, nie będę już siebie pogrążać...
To opowiadanie na pewno w pełni zasłużyło na to, by zostać wydanym w formie tomika, powinnaś to kiedyś zrobić^_-

Yui_Lin

No ja już je chyba czytałam, tak mi się zdaje, bo znajome się wydaje...
Pięknie, pięknie, do niczego się nie mogę doczepić

Pisz tak dalej ;*

Hanyou

no czytałas na blogu

ale to dla Shayli wrzucałam